Leergierigheid

Er is maar een kleine groep mensen die uit leergierigheid kiest voor permante scholing. De meeste Nederlanders vinden het na hoger (beroeps)onderwijs wel mooi geweest. “Ik heb genoeg geleerd”, zeggen ze dan. Deze mensen bereik je niet met een leus als: een leven lang leren. Opleiden wordt daarmee voorgespiegeld als een onnoemelijke opgave, een levenslange straf. Wees eens eerlijk. Kent u mensen die plezier beleven aan het vooruitzicht van een leven lang leren? Ik niet. Terwijl wij wel ongelooflijk veel tijd, geld en energie steken in deze mensen om hen te bewegen tot scholing.

Een leven lang leren onzin?,

“Leven lang leren onzin" Ik vond deze slogan er interessant, omdat het een slogan is die menigeen tot nadenken zet, namelijk dat leven lang leren een middel is, geen doel op zich. Ik ben van mening dat slechts een kleine groep werknemers het daadwerkelijk leuk vindt om (een leven lang) te leren. Zo’n veertig procent van de tijd die zij steken in het leren – nieuwe kennis vergaren – wordt als aangenaam ervaren. Voor de overige zestig procent van de tijd kost studeren bloed, zweet en tranen. Deze mensen vinden een leven lang leren onzin.

Partners ook leven lang leren?!

Enige weken geleden heb ik een blog geplaatst over de grote beslaglegging op je vrije tijd als gevolg van het volgen van een studie.

Onlangs kwam ik een artikel tegen waarin de betrokkenheid van de partner wordt toegelicht en de essentiele ondersteuning van een partner voor het slagen van een studie nader wordt besproken.

Het is nu al zelfs zo dat een aantal opleidingsinstituten het belang hiervan inzien en zelfs zogenaamde partnerprogramma's hebben opgesteld door het houden van informatiebijeenkomsten en zelfs BBQ's...Tja, de vraag is hoever een opleidingsinstituut hiervoor de verantwoordelijkheid  moet nemen. Het zou toch zo moeten zijn dat partners onderling hier de eindverantwoordelijkheid dienen te dragen en niet het opleidingsinstituut.  

Ben ik nu de enige die vindt dat het opleidingsinstituur hierin een beetje te ver gaat?

Leren en vakmanschap

Tijdens het surfen op het internet voor een studieopdracht, kwam ik een interessant artikel tegen die ik graag wil delen. Het artikel is een interview met regionaal brandweercommandant Haaglanden, Esther Lieben, die een duidelijke mening heeft over de rol van de organisatie en medewerker ten aanzien van het leren en het behouden van vakmanschap.

Klik op de link hieronder voor het lezen van het artikel:

Nieuwsbrief De Brandweermanager De mening van Esther Lieben

Onderstaand gedeelte uit dit artikel sprak mij aan:

“Zonder confrontatie geen vooruitgang, zonder gedoe geen vooruitgang. Daarom is er voor leren ook liefde nodig. Liefde voor het vak, maar ook mildheid en mededogen voor het algemene belang en je directe collega’s.”

Met andere woorden: we moeten het samen doen maar vooral samen willen! Op naar een leven lang leren. Leve het leren!

Leren of leven?

De ambitie van Europa is om een vooraanstaande kennis­economie te worden. Om dit te bereiken is de invoering van een 'leven lang leren' geintroduceerd. In het jaar 2000 is in Lissabon dit op de politieke agenda gezet. De zogenoemde Lissabon-doelstellingen zijn bepalend voor het nationale en Europese beleid voor een leven lang leren. Bij een leven lang leren gaat het om het vinden van verbindingen tussen informeel (al doende leren), non-formeel (cursussen, trainingen) en formeel leren (onderwijs).

Eindelijk na lang twijfelen durf je het aan. Na lang wikken en wegen heb je je ingeschreven voor een studie en gaat weer leren. Je duikt de studieboeken in om je loopbaan een 'boost'  te geven en je competenties te vergroten en verder te ontwikkelen. In het begin overheerst euforie, maar na een half jaar kan de paniek toeslaan omdat werk, studie en gezin moeilijk te combineren blijken te zijn.

Heeft Europa  wel over mijn vraag nagedacht? Kiest Europa voor een bevolking mét kennis maar met een minder ontwikkeld empathisch vermogen? Dit zou in de toekomst misschien tot gevolg kunnen hebben dat er minder respect is voor de normen en waarden van de verschillende culturen waaruit Europa is opgebouwd.

De vraag is moet het onderwijs hierop anticiperen? Misschien een nieuw HR-instrument toepassen: een leven lang het nieuwe leren?

Ik heb stof tot nadenken. 

Ondertussen ben ik benieuwd naar jullie mening/reactie en ervaringen.