De ambitie van Europa is om een vooraanstaande kenniseconomie te worden. Om dit te bereiken is de invoering van een 'leven lang leren' geintroduceerd. In het jaar 2000 is in Lissabon dit op de politieke agenda gezet. De zogenoemde Lissabon-doelstellingen zijn bepalend voor het nationale en Europese beleid voor een leven lang leren. Bij een leven lang leren gaat het om het vinden van verbindingen tussen informeel (al doende leren), non-formeel (cursussen, trainingen) en formeel leren (onderwijs).
Eindelijk na lang twijfelen durf je het aan. Na lang wikken en wegen heb je je ingeschreven voor een studie en gaat weer leren. Je duikt de studieboeken in om je loopbaan een 'boost' te geven en je competenties te vergroten en verder te ontwikkelen. In het begin overheerst euforie, maar na een half jaar kan de paniek toeslaan omdat werk, studie en gezin moeilijk te combineren blijken te zijn.
Heeft Europa wel over mijn vraag nagedacht? Kiest Europa voor een bevolking mét kennis maar met een minder ontwikkeld empathisch vermogen? Dit zou in de toekomst misschien tot gevolg kunnen hebben dat er minder respect is voor de normen en waarden van de verschillende culturen waaruit Europa is opgebouwd.
De vraag is moet het onderwijs hierop anticiperen? Misschien een nieuw HR-instrument toepassen: een leven lang het nieuwe leren?
Ik heb stof tot nadenken.
Ondertussen ben ik benieuwd naar jullie mening/reactie en ervaringen.
